Sucre, potosi

Sucre was een leuk koloniaal stadje in Bolivia. Weer met een mooie plaza en koloniale gebouwen uit de Spaanse tijd. Via La Pas op 3900 meter zijn we gedaald naar een aangename 2800 meter, het is hier lekker warm en de sfeer doet mediteraans aan. De enige activiteit hier, was het lopen naar een oud klooster boven op de berg aan de rand van de stad... Hier snappen ze het! Er is een terras met uitzicht over Sucre, de Boliviaanse Vino tinto smaakt goed, zeker met een schaal olijven, kaas en Bruchetta's 

Volgende bestemming is Potosi, in dit mijnwerkers stadje kun je in een van de vele winkels legaal alle benodigdheden kopen die een mijnwerker nodig heeft.

In de Spaanse tijd is er uit de mijnen voor 40 miljard euro zilver gehaald. Met de hand...helaas heeft Cerro Riko wat  'rijke berg' betekent aan 6 miljoen Indianen en Afrikanen het leven gekost. Zelfs nu de overheid de mijn al meer dan 10 jaar niet meer exploiteert gaan er nog elke dag  duizenden arbeiders de mijn in. Een grote gatenkaas aan de buitenkant zien we allemaal gaten met een spoor uit de berg komen. We gaan de mijn in en horen al snel zo'n wagonnetje met 2 ton mineraal gesteente aankomen. Geduwd door 3 bezwete mijnwerkers, de mijn is dus echt in gebruik. Het gesteente word over de rand gekieperd waar het met de hand verder in stukjes word gehakt en verdeeld naar soort; vooral zilver, tin en zink. Onderweg zakken we 2 mijngangen met klimmen en klauteren over rotsen en gammele trapjes. Aan het einde van de gang neem ik het werk even over en schep wat gesteente in de kruiwagen. Nadat de kruiwagen bij het wagonnetje is geleegd, geef ik de aangeschafte dynamiet cadeau aan die gasten....daarna even buurten met de mijnwerkers. Sommige doen dit werk al vanaf hun 10 jaar, ze weten dat ze niet oud gaan worden....